In een wereld waar herinneringen vaak fluisteren in plaats van schreeuwen, biedt Write me a Story een plek waar verhalen van queer ouderen luid en helder mogen klinken. Niet als museumstukken, maar als levend erfgoed dat verbindt, ontroert en aanzet tot gesprek.
Het project, dat deel uitmaakt van Roze Ouderendag 2025 in Utrecht, voelt als een hartslag van generaties. Jonge schrijvers — met open oren en nieuwsgierige harten — zijn in gesprek gegaan met bewoners van De Rietvinck en het L.A. Rieshuis. Niet om zomaar biografietjes te schrijven, maar om te vangen wat het betekent om queer te zijn in een wereld die daar decennia lang geen woorden voor had.
Tijdens de voorstelling krijgt het publiek meer dan een reeks toneelteksten. Het krijgt een blik in intieme momenten: een documentaire die het ontstaan van deze teksten toont, ontmoetingen met de geïnterviewden, en een boekje waarin alles is samengebracht — tastbaar, deelbaar, bewaarbaar.
Wat Write me a Story uniek maakt, is de manier waarop het de stemmen van queer ouderen niet alleen documenteert, maar ze ook performance, podium en zeggingskracht geeft. In plaats van over hen te praten, spreken ze zelf — via hun verhalen, hun woorden, en de ogen van de schrijvers die hen hebben ontmoet.
Foto: Videostill documentaire
