De rustigste dag op de Tilburgse kermis wordt de drukste als hij omgedoopt wordt tot Roze Maandag. Het grootste jaarlijkse evenement in Amsterdam is de botenparade. En in 20 Nederlandse steden worden er Pride feesten georganiseerd.
Jij kijkt er misschien niet van op. Maar hoe anders was dit voor een queer tiener in de jaren ’50 en ’60? Toen homoseksualiteit nog een taboe was en het voor velen geen optie was om zichzelf te zijn. Ze trouwden of bleven alleen.
Wat doet dit met iemand wanneer dementie laagjes doet verdwijnen?
En dan zijn er de voorvechters uit die tijd, die op de barricaden stonden, hun banen verloren, gearresteerd werden en gevangen zaten. En nu, zoveel jaren later, vullen ze “nee” in bij de vraag of ze getrouwd zijn of een partner hebben gehad. Door ouderdom en kwetsbaarheid datgene verzwijgen waar ze voor gevochten hebben.
In mijn trainingen vraag ik regelmatig: “Wie kent of heeft LGBTQ-bewoners? Het besef komt dan vaak bij het antwoord: “Nee, bijna nooit.” Hoe kan dat? Onderzoeken laten zien dat de meeste LGBTQ’ers hun geaardheid verzwijgen wanneer ze in een verpleeghuis worden opgenomen. Geen foto’s, geen verhalen, geen liefdes, niets.
Kant-en-klare oplossingen zijn er denk ik niet. In ieders uniekheid schuilt een kronkelige weg naar een oplossing.
Afhankelijkheid worden/zijn doet iets met mensen, het kan zelfvertrouwen doen afbrokkelen, angst aanjagen en iemand doen verdwijnen in het kleurloze behang van de dag. Ik denk niet dat een oplossing ligt in het organiseren van een Pride-middag. Maar een eerste stap zou gemaakt kunnen worden bij de eerste kennismaking.
Bijvoorbeeld de standaardvragenlijst aanpassen, lijkt mij sowieso nodig met de aankomende generaties van samengestelde gezinnen, met bonusvaders en -moeders.
Heeft u / heb je een relatie gehad? En dan…….wachten. Geen aannames, niet invullen. Maar wachten. Zodat degene een vrijheid voelt in het beantwoorden.
Mocht je een proud & out bewoner hebben. Ik heb Pride-playlisten gemaakt die je kunt aanbieden 
https://bit.ly/4fa1VwG
Kleine stapjes zijn ook stapjes, en gewoon af en toe beseffen dat één op de tien niet in een standaard vakjes past, brengt regenboogjes binnen in zorginstellingen. Misschien vertelt een bewoner alleen jou over een vriend of vriendin. Een gedeeld geheim, koester het. Het zijn echo’s uit een zo andere wereld dan de botenparade of de Roze Maandagen in Tilburg.
Wat zou het mooi zijn als iedereen zijn True Colours 
kon laten zien en kon zeggen This is my life!
Dit is een fragment uit de MuziekGeluk Nieuwsbrief die zondag wordt verzonden. Wil je deze ook zondag in je mailbox ontvangen? Schrijf je nu in https://bit.ly/3w4JNwM
Ignar Rip van MuziekGeluk
