Een familiegevoel, dat je kunt zijn wie je bent

Emma van Zalinge en Ineke Kraus waren twee van de ruim 3000 vrijwilligers die samen Gay Games Amsterdam 1998 organiseerden. 25 jaar later blijven zij actief. Ineke nam in 2014 het initiatief voor Roze Stadsdorp Amsterdam dat inmiddels ruim 1000 leden telt. ‘Als je vanuit een emancipatiebeweging ruimte maakt, dan wordt die ruimte je gegeven door de heersende macht. Maar die ruimte kan ook weer teruggepakt worden.’

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Emma: ‘Dat was in de feministische tijd, via een praatgroep. We werkten als vrijwilliger voor Amazone, voor en door vrouwen, een hulpverleningsclub die vrouwen hielp te emanciperen. Daar organiseerden we assertiviteitsgroepen en hebben we elkaar leren kennen. Dat is al heel lang geleden, 44 jaar.’

Hoe zag jullie leven eruit toen jullie met de Gay Games in contact kwamen?
Emma: ‘We werkten allebei. Ineke in de ggz en ik bij de universiteit. We waren bezig met feminisme en vrouwenhulpverlening. In de jaren tachtig hadden we eens per maand een salon bij ons thuis voor vrouwen in de hulpverlening, zowel in de medische wereld als in de ggz. Net als nu bij het Roze Stadsdorp ging het van: “Ken je iemand? Neem maar mee!” Dan hield iemand een praatje en ontstond er discussie.’

Ineke Kraus aan het collecteren
voor Gay Games 1998. Foto door
Marian Bakker.

Welke onderwerpen bespraken jullie?
Ineke: ‘Ik herinner me een lezing over hoe vroeg vrouwen al last kunnen hebben van overgangsklachten. Dat was voor veel vrouwen een eyeopener. En over hoe slecht die klachten vaak herkend werden en weggezet worden als psychische klachten. Het ging ook over assertiviteit, over mishandeling, over problemen rond de zwangerschap en postnatale depressie. Dat was toen ook zo’n eyeopener. Er werd in die tijd veel ontwikkeld op het gebied van vrouwenhulpverlening. In veel organisaties zaten vrouwen op plekken waar ze heel alleen bezig waren en dat netwerk bood steun zodat je wist wie waar zat.’

Emma: ’Dat gebeurde dus bij ons thuis en dat hebben we een flink aantal jaren gedaan. In de jaren negentig zijn we daarmee opgehouden en wilde ik wel weer wat anders naast mijn werk doen. Ik kende Marjo Meijer van de huisartsopleiding waar ik toen werkte en zij vertelde over de Gay Games, waarvan ik nog nooit had gehoord. Ik zei dat ik best iets wilde doen voor dat initiatief. Begin 1995 ben ik op mijn vrije dag op kantoor bij directeur Marc Janssens gaan werken. Dan hield ik zijn rolodex bij en verwerkte betalingen. Af en toe kwam er iemand langs en wat me daarvan bijstaat is dat iedereen elkaar drie keer zoende! Dat kende ik helemaal niet. Overdag, in werktijd. Nou, ja, gezellig!’

Bij de Gay Games trokken homomannen en lesbische vrouwen voor het eerst echt samen op.Ineke: ‘Ik kende uiteraard wel homomannen via mijn werk, maar verder was er weinig contact. Ik vind dat een belangrijke verandering dat we bij de Gay Games en bij onze tennisvereniging Smashing Pink met zoveel mannen gingen samenwerken. Daarom is voor mij de mix bij Roze Stadsdorp Amsterdam van het begin af aan ook belangrijk geweest. Dus niet weer twee aparte clubs, wat je veel had.’

Ineke, jij werd actief in de DAV – de vrouwen adviesgroep. Wat wilden jullie bereiken?
Ineke: ‘Ons doel was een gelijkwaardige verdeling mannen en vrouwen bij de deelnemers. We wilden daarom voorrang voor vrouwen bij hosted housing (logeren bij mensen thuis) vanuit het idee dat vrouwen minder middelen hadden om hierheen te komen.’

Emma: ‘Marian Bakker wilde daarom ook veel vrouwen in beeld brengen om duidelijk te maken dat het niet alleen voor mannen was. Dat zie je nog steeds vaak. Ook bij de EuroGames in Nijmegen hadden wel wat meer vrouwen op die plaatjes gekund.’

Zorg in je folders dat er evenveel mannen als vrouwen staan. Spreek in je materiaal expliciet vrouwen aan.

Ineke: ‘Zorg in je folders dat er evenveel mannen als vrouwen staan. Spreek in je materiaal expliciet vrouwen aan. Neem op dat je het belangrijk vindt dat er extra mogelijkheden voor vrouwen zijn. En zet vanaf het begin af daarop in. Dat hebben we ook bij Smashing Pink gedaan. De Gay Games heeft dat vanaf het begin heel goed gedaan en de organisatie straalde dat uit: dit is wat we zijn – mannen én vrouwen. En als het moeilijk voor je is om hier naartoe te komen, laat het ons weten en we proberen je te helpen! Dat is ook in het Outreach-programma voor mensen uit niet-westerse landen gebeurd. Voor hen zijn tickets betaald, want anders kon die groep gewoon niet komen. Als je echt wilt dat zo’n groep kan deelnemen dan moet je daar geld voor vinden en dat faciliteren.’

Ervaringsverhalen over Gay Games Amsterdam 1998

Dit jaar is het 25 jaar geleden dat Gay Games Amsterdam 1998 plaatsvond, een mijlpaal in de Roze Revolutie. We kijken samen met vrijwilligers, deelnemers en bezoekers terug op dit evenement. Paul van Yperen legt hun ervaringen vast en vraagt Movisie-experts Hanneke Felten en Niels van Kleef wat we daar nu van kunnen leren. Fotografe Marian Bakker zoekt foto’s uit haar archief en Mariët Sieffers maakt nieuwe portretten. Op 1 augustus 2023 ronden we dit storytelling project af met in totaal 25 ervaringsverhalen als bijdrage aan de viering van Gay Games Amsterdam 1998-2023. Heb je ook mooie herinneringen aan de Gay Games? Bekijk de website Herinneringen aan Gay Games Amsterdam 1998 van IHLIA LGBTI Heritage en de Initiatiefgroep Gay Games Amsterdam 1998-2023, die Emma van Zalinge redigeert en deel je herinneringen.


Foto door MacSiers Imagingen Tekst: Movisie

Spread the love
Campagne Roze50+

Roze50+ zoekt ambassadeurs, interesse klik hier