In Memoriam

Leonie Valentin 20-2-1959 – 24-9-2021

Een mooi mens is niet meer

De betrokkenheid van Leonie bij ‘het roze leven’ gaat ver terug. In augustus dit jaar schreef ze op facebook: ‘Ik loop Inmiddels loop ik bijna 45 jaar mee in de vrouwenbeweging en weet dan ook wel ‘t een en ander van de Groep 7152 die ‘vrouwen die van vrouwen houden’ een veilige en plezierige plek bood in de destijds nog zeer homofobe maatschappij.

Leonie deed mee aan gespreksgroepen en literaire avonden en danste van Amsterdam tot Antwerpen. Ze nam niet alleen deel aan de activiteiten, ze organiseerde ook wandelingen voor vrouwen in de regio. In Delft was ze actief bij de oprichting van Delftse Potterie. En ook jaren na die eerste Potterie was ze betrokken bij de doorstart van de gelijknamige avonden. Het bleef haar storen dat er zo weinig voor roze vrouwen was in de stad. Weer was ze als stille kracht die heel goed wist wat ze wilde, een van de kartrekkers, van de dansavonden en pubquiz waar veel vrouwen dankbaar op af kwamen. Leonie was niet alleen begaan met vrouwen die van vrouwen houden, maar ook met roze ouderen.

Zo werd ze Ambassadeur van Roze 50+. In die hoedanigheid was ze een van de organisatoren van de Roze Salon bij de Pieter van Foreest. Ze kwam er graag. Niet alleen als bezoeker, ook als contactpersoon voor ouderen die nog wat extra moed nodig hadden uit de kast te komen. Op Coming Out Dag vertegenwoordigde ze Roze 50+ bij het vlag hijsen bij het stadhuis. Ze maakte dan gelijk van de gelegenheid gebruik om burgemeester of wethouder iets over roze ouderen te vertellen. Voorbereid op het moment had ze een envelop met boek en flyers paraat. Ze sprak in bij een gemeenteraadbijeenkomst, ook al vond ze dat heel spannend. Ook deed ze mee aan een theatervoorstelling en nam zij het initiatief de nieuwe beleidsmedewerker van de gemeente te informeren over Roze 50+. Soms zonk de moed haar even in de schoenen. ‘Wat maakt het nou voor verschil die kleine dingen die ik doe. Het is vechten tegen de bierkaai!’ Maar dan realiseerde ze zich weer dat al die druppels, al die kleine acties van de verschillende ambassadeurs uiteindelijk samen een rivier vormen die het een en ander in beweging brengt!

Toen ze ons vorig jaar liet weten dat ze ziek was, wilde ze ondanks alles wel betrokken blijven. Zodra ze kon, reageerde ze weer op de mailtjes, al wilde ze soms meer dan dat er op dat moment lukte. Dat vond ze moeilijk en dat frustreerde haar soms. Toen ze weer wat opknapte na de zware ingreep en lange revalidatie, kwam er ook weer wat meer ruimte voor Roze 50+. Ze notuleerde de online vergadering van de ambassadeurs groep en vroeg voorzichtig naar de verdere activiteiten. Het was een zwaar bericht om te horen dat de ziekte weer had toegeslagen. Met een passie en een drive, misschien wel gevoed door de wetenschap dat dit de laatste mogelijkheden waren, ging ze op 17 mei dit jaar, de Internationale dag tegen homo, bi en transphobie, naar een van de mooie Delftse bruggen waar ze de Regenboogvlag aan vastknoopte.

Trots postte ze de foto met bijschrift op fb. ‘Jezelf zijn, dat wil jij toch ook’. Een maand later sprak ze met een Delftse boekhandel over de ter gelegenheid van de Pride maand ingerichte boekentafel, waar geen titels over roze ouderen bij lagen en nauwelijks boeken over lesbische vrouwen. Ze gaf niet alleen positieve feedback, maar deed hen direct enkele waardevolle titels aan de hand. Die dag schreef ze op facebook: ‘ ‘Wat tof om Roze50+ ambassadeur te zijn. ‘onzichtbarevrouwen’ In juli veranderde ze voor het laatst haar profiel foto op fb. Achteraf zou je die foto als een afscheidsgroet kunnen zien. Leonie stond achter een hek; haar reis ging verder naar waar wij nog niet mee kunnen. In regenboog kleuren stond er bij Love = Love.